A draft of Budget 2020 speech text

(The original first final draft. Slight editing takes place here to remove the identity of the presenter and direct reference to the Speaker)

1) JURANG PENDAPATAN DAN BANTUAN KEPADA ISI RUMAH MISKIN

Saya ingin mengucapkan tahniah kepada Kerajaan Pakatan Harapan yang telah membentangkan bajet kedua untuk meneruskan usaha meringgankan beban rakyat, di samping itu mengaitkan pentadbiran negara dengan Visi Kemakmuran Bersama (SPV )2030.

Dasar Menteri Kewangan meneruskan peruntukan untuk Skim Bantuan Sara Hidup (BSH) pada tahun akan datang dalam jumlah RM5 billion, dan memperluaskan skim lagi untuk meliputi golongan lain yang berpendapatan rendah seperti individu bujang atau OKU, usaha kerajaan prihatin ini haruslah disokong. Dalam ucapan Menteri, dasar lain yang menyentuh isu kemiskinan adalah peruntukan sejumlah RM575 juta yang dikatakan akan memanfaatkan 137 ribu warga emas yang hidup di bawah garis kemiskinan.

Usaha untuk membantu golongan yang memerlukan seperti isi rumah B40 terutamanya individu yang hidup di bawah garis kemiskinan, adalah amat dialu-alukan. Dasar Kerajaan Pakatan Harapan untuk mengurangkan jurang pendapatan di antara bandar dan luar bandar, seperti mana yang diumumkan di dalam ucapan Bajet juga perlu dipuji.

Akan tetapi, saya ingin membangkitkan beberapa isu yang berkaitan:

1) Jurang pendapatan di antara isi rumah T20 , M40 dan B40, kalau diukur dalam nilai wang penengah pendapatan bulanan, seperti mana yang diterbit dalam buku SPV2030, perbezaan telah diperluaskan dari RM1,935 pada tahun 1989 sehingga RM10,148 pada tahun 2016. Sebenarnya, jika nilai tersebut diselaraskan dengan kadar inflasi, pendapatan isi rumah B40 dan M40 pun ada peningkatan dan tambahbaik dengan ketara. Dalam penerbitan Khazanah Research Institute (KRI) yang berjudul “The State of Households 2018: Different Realities”, ia telah menunjukkan bahawa pengagihan purata pendapatan isi rumah M40 dan B40 meningkat dari tahun 1970, sehingga 17.7% dan 29.4% purata pendapatan T20 pada tahun 2016.  Maka, Gini coefficient bagi tahun 2016 yang terkini,  negara kita telah mencatat rekod baru yang terrendah dalam sejarah, iaitu 0.399. Untuk pemberitahuan Dewan yang mulia ini, jurang pendapatan di antara tiga kaum utama, walaupun masih ada, tetapi sebenarnya ada bertambah baik. Dalam penerbitan KRI pada Ogos 2016, Carta 24 telah menunjukkan bahawa  jurang pendapatan isi rumah di antara kaum telah dirapatkan dari 1995 sehingga ke 2014, jika kesemua golongan kaum diperbandingkan kepada rujukan nilai penengah pendapatan isi rumah. Kaum yang dikategorikan sebagai ‘lain-lain’, nilai penengah pendapatan isi rumah mereka adalah RM3,780 pada 2016, RM1,066 ataupun 22% lebih rendah daripada Bumiputera. Situasi mereka mungkin juga perlu menarik perhatian kerajaan.

Tanda baik pentadbiran sebuah negara yang mengamalkan prinsip Kemakmuran Bersama, adalah pengagihan kekayaan negara yang sedia ada dengan lebih saksama terutamanya menjaga kebajikan golongan yang paling tidak berkemampuan, tanpa mengira kaum atau agama.

Saya tidak ada masalah dengan sesiapa yang dapat menikmati pendapatan ataupun kekayaan yang lumayan, sekiranya mereka memperolehinya dengan cara yang sah dan mematuhi undang-undang negara ini dengan membayar cukai-cukai yang berpatutan. (Ya, korupsi adalah dikecualikan). Saya juga berpendapatan, sesiapa yang berupaya untuk memperkayakan diri, adalah wajar memikul beban tanggungjawab sosial yang lebih berat seperti membayar cukai yang lebih tinggi. Jadi, saya menyokong dasar kerajaan untuk mengestrukturkan sistem cukai pendapatan supaya menjadi lebih progresif. Pengenalan banjaran baharu cukai pada 30 peratus bagi individu yang berpendapatan tahunan bercukai melebihi RM2 juta, adalah berpatutan dan menuju ke arah yang betul. Hanya kenaikan dua peratus sahaja berbanding dengan kadar tertinggi yang sedia ada, saya rasa golongan kecil ini mampu dan rela. Kerajaan juga perlu meningkatkan usaha penyiasatan dan penguatkuasaan supaya kes-kes pengelakan cukai dapat dikesan. Pihak berkuasa haruslah mengambil tindakan tegas terhadap sesiapa yang bertanggungjawab. Hasil kerajaan yang dikutip dengan efisen boleh memastikan kerajaan mempunyai lebih modal untuk perbelanjaan ke atas kebajikan rakyat.

2) Masalah isu jurang pendapatan bukanlah bagi kerajaan memperlahankan kadar pertumbuhan kekayaan T20 ataupun T1. Akan tetapi tumpuan isu adalah bagaimana kerajaan yang prihatin membantu golongan yang paling memerlukan. Bilangan mereka bukan sedikit. Dewan yang mulia ini, izinkan saya menjelaskan.

Sejak dekad kebelakangan ini, dasar kerajaan semakin menitikberat sasarannya terhadap golongan pendapatan rendah yang dikumpulkan dan diperkenali sebagai B40. Akan tetapi, golongan ini merangkumi isi rumah pendapatan sederhana-rendah (sehingga RM4,360 pendapatan bulanan), pendapatan rendah dan miskin. Isi rumah yang dianggap miskin adalah golongan yang berpendapatan di bawah garis kemiskinan yang kini masih ditetapkan pada tahap RM980 sebulan di Semenanjung Malaysia.

RM980 sebulan ini adalah dianggap untuk perbelanjaan empat ahli sekeluarga, cuba bayangkan seorang individu hanya boleh belanja tidak melebihi RM8 sehari?

Di sini, saya ingin menyeru Kerajaan supaya lebih menitik berat kepada penggunaan pendekatan Kemiskinan Relatif (‘Relative Poverty’) dalam program-program menangani masalah kemiskinan. Menurut definisi KRI, kemiskinan relatif termasuk isi rumah yang berpendapatan di antara garis kemiskinan yang rasmi dan 60% penengah pendapatan isi rumah negara[1]. Adalah didapati di negara kita mempunyai 1.54 juta isi rumah yang dikatakan hidup dalam kemiskinan relatif pada tahun 2016, hampir penambahan setengah juta isi rumah sejak tahun 1995.

3) Rakan-rakan sekalian, pernahkah anda terdengar konsep Gaji Hidup (‘Living Wage’)? Bank Negara Malaysia (BNM) telah memperkenalkan konsep tersebut pada tahun yang lepas dalam Laporan Tahunan 2017 mereka. Definisi Gaji Hidup, menurut mereka, adalah pendapatan yang minimum yang diperlukan supaya sebuah isi rumah dapat menyertai aktiviti-aktiviti masyarakat, berpeluang untuk pembangunan peribadi dan keluarga, serta membebaskan diri daripada tekanan kewangan yang teruk. Mengikut kajian dan pengiraan BNM yang dibuat pada 2016, mereka berpendapat bahawa Gaji Hidup di Kuala Lumpur sepatutnya bermula dengan RM2,700 sebulan bagi seorang individu sehingga RM6,500 sebulan bagi sebuah pasangan dengan dua orang anak.

KWSP pun mengeluarkan satu Garis Panduan Belanjawanku untuk warga Lembah Kelang pada awal tahun ini. Nilai anggaran Belanjawanku bulanan yang patut disediakan untuk individu perseorangan yang memandu adalah RM2,490, manakala sebuah pasangan dengan dua orang anak adalah RM6,620. Kalau tuan-tuan dan puan-puan meneliti, nilai anggaran kedua-dua set BNM dan KWSP adalah berdekatan, secara tidak langsung menjustifikasikan keperluan Gaji Hidup. Tetapi hakikatnya adalah, hampir 50% pekerja dewasa di Kuala Lumpur[2] memakan gaji kurang daripada RM2,500 sebulan pada 2016.

Di sini, saya ingin menyeru kerajaan supaya menambahbaik sistem Bantuan Sara Hidup untuk memastikan penerima BSH berada di atas garisan Gaji Hidup.

2) GAJI MINIMUM

1) Saya juga ingin mengucapkan terima kasih kepada Menteri Kewangan dan Menteri Sumber Manusia kerana bercadang untuk meningkatkan gaji minimum lagi ke RM1,200 walaupun hanya dilaksanakan di bandar-bandar utama. Ini merupakan salah satu pengakuan bahawa gaji mininum masih rendah dan tidak mencerminkan kos sara hidup sepenuhnya terutamanya di kawasan bandar.

Akan tetapi, mengapa cadangan kerajaan hanya berhenti setakat sahaja di bandar-bandar utama? Kini, perbezaan kadar gaji minimum telah dipakai untuk Semenanjung (RM1,100) dan Malaysia Timur (RM920). Namun perbezaan antara negeri di Semanjung adalah agak besar. Misalnya, menurut Survei Perbelanjaan Isi Rumah 2016, perbelanjaan penggunaan isi rumah bulanan di W.P. Kuala Lumpur dan di Kelantan adalah RM5,199 dan RM2,444, dengan lain kata, adalah 113% lebih mahal tinggal di ibu kota. Sekarang apa yang dicadangkan adalah kenaikan RM100 gaji minimum, saya tidak pasti jikalau kenaikan ini adalah berskalar dengan perbezaan dalam kos hidup. Terdapat juga perbezaan ketara walaupun dalam negeri, misalnya di Selangor, penduduk di Damansara dan Sungai Besar mengalami dan menampung kos hidup yang agak berbeza. Saya tidak bercadang untuk mengikut kes di India di mana mereka mempunyai 1200 kadar merentasi seluruh negara, saya menyeru kerajaan agar perbezaan kadar gaji minimum boleh dibuat sekurang-kurangnya sampai ke tahap negeri.

2) Saya juga ingin ambil kesempatan untuk bertanya kepada Menteri Kewangan dan Menteri Sumber Manusia, bolehkah kerajaan mengaji kes di UK di mana mereka ada kadar bagi Gaji Minimum Negara (National Minimum Wage) dan Gaji Hidup Negara (National Living Wage). Perbezaan adalah berdasarkan umur pekerja. Saya berasa peningkatan gaji minimum adalah penting bagi pekerja berumur 25 tahun dan ke atas. Ini adalah kerana mereka memerlukan perlindungan gaji yang lebih tinggi sewaktu kebanyakan daripada mereka akan membina keluarga baru selepas perkahwinan. Bolehkah negara kita ada model yang sensitif terhadap umur?

3) Di sini saya juga ingin merujukkan rakan-rakan sekalian kepada dokumen SPV 2030 yang menyatakan bahawa pecahan pampasan pekerja (Compensation of Employees, CE) kepada KDNK di Malaysia pada tahun 2018 adalah sangat rendah hanya 35.7% jika berbanding dengan negara-negara maju lain seperti Jerman (51.5%). Selain terdapat gaji system yang berkait dengan produktiviti di Malaysia (yang dilaksanakan hanya oleh segelintir majikan) seperti dihuraikan di dalam buku Tinjauan Ekonomi 2020, saya ingin bercadang, berasaskan prinsip Kemakmuran Bersama, bahawa gaji minimum dinaikkan dan diselaraskan mengikut pengiraan yang sensitif terhadap kos hidup tempatan dan umur pekerja. Dengan itu, diharapkan gaji pokok bagi pekerja di rantai atas juga dapat diselaraskan secara tidak langsung. Pecahan CE kepada KDNK mestilah dipertingkatkan bagi memastikan pengagihan kekayaan hasil pertumbuhan ekonomi adalah lebih saksama.  

3) MEMPERKUKUHKAN SEKTOR PERUBATAN AWAM

1) Saya ingin merakam terima kasih setinggi-tinggi kepada Menteri Kewangan and Menteri Kesihatan atas pertimbangan untuk menaiktaraf dan membesarkan Hospital Tengku Ampuan Rahimah Klang. Kepada penduduk-penduduk yang berada di sekitar Klang yang sering menggunakan perkhidmatan di hospital pakar negeri Selangor ini, mereka akan bersetuju dengan usaha naiktaraf yang amat diperlukan memandangkan situasi yang bertambah runcing menangani permintaan pesakit yang semakin meningkat. Kapasiti hospital yang sedia ada sering tidak cukup memenuhi permintaan yang tinggi, cuba bayangkan kemasukan purata hampir 200 pesakit[3] dalam memerlukan katil setiap hari.

2) Selain itu, saya amat bersyukur dengan peruntukan RM50 juta demi pembaikan dan penyelengaraan jalan raya ke Pelabuhan Klang. Bukan sahaja peruntukan ini adalah positif kepada pertumbuhan infrastruktur Pelabuhan Klang, tetapi demi keselamatan pengguna jalan raya. Cedera parah akibat kemalangan jalan raya adalah di antara sebab-sebab utama kemasukan dan kematian di hospital-hospital Malaysia, termasuk juga di kawasan Pelabuhan Klang yang sering berlaku kemalangan. Jalan raya di sekitar pelabuhan mestilah boleh sentiasa diawasi kerana kerap kali pengangkutan berat menggunakan jalan.

3) Sekarang saya ingin merujuk kepada peruntukan dan pengumuman dasar untuk Kementerian Kesihatan pada tahun depan. Saya ada persoalan terhadap beberapa isu:

i) Perluasan skim MySalam. Adalah dimaklumkan bahawa skim ini akan dipanjangkan kepada 45 penyakit kritikal, tambahan perlindungan 9 penyakit. Tetapi, Tuan Yang-dipertua, saya berasa hairan Polio telah disebut di antara penyakit kritikal baru yang dimaksudkan. Ini adalah kerana Malaysia telah pun mengisytiharkan sebagai negara bebas Polio sejak tahun 2000 Oktober[4]. Kes laporan terakhir adalah pada tahun 1992.

Persoalan saya adalah, mengapa MySalam memasukkan Polio sebagai salah satu penyakit kritikal yang perlu dilindungi? Apakah 8 penyakit yang lain? Bilangan lebih banyak, adakah ini bermakna skim MySalam lebih bagus?

Saya tidak ada bantahan terhadap kemasukan individu yang berumur sehingga 65 tahun dan individu yang berpendapatan lebih tinggi tetapi bukan dari golongan BSH. Persoalan saya, adakah syarat-syarat baru ini merupakan reaksi Kerajaan dan Great Eastern terhadap kritikan masyarakat ke atas bilangan dan jumlah tuntutan yang berjaya tetapi mungkin tidak melebihi RM3 juta dalam tahun ini[5]? Adalah dilaporkan bahawa, sehingga hujung Julai, MySalam telah meluluskan 135 tuntutan untuk penyakit kritikal dan 1,078 tuntutan kemasukan hospital sahaja, berjumlah RM1.37 juta dikeluarkan dalam pembayaran, cuba berbanding dengan premium tahunan sejumlah RM400 juta yang dibayar ke pihak Great Eastern.

Jika Kerajaan benar-benar ingin membantu para pesakit penyakit kritikal, mengapa tidak menaikkan jumlah manfaat pampasan? Bagi pesakit yang mengalami penyakit kritikal, ini bukanlah hal remeh-temeh, RM8 ribu adalah jumlah pampasan yang agak rentah jika dibandingkan kepada produk insurans kesihatan yang sedia ada di pasaran. RM4 ribu yang kini dipanjangkan kepada individu M40 juga merupakan bantuan simpati sahaja. Adakah mekanisme yang dicadangkan sekarang paling berkesan untuk membantu pesakit-pesakit berpendapatan rendah untuk menampung kos perubatan mereka, sedangkan mereka mempunyai lebihan (‘surplus’) dalam pengurusan skim ini yang agak melampau? Apakah jumlah pembayaran kepada penuntut dijangka pada tahun 2020?

ii) Peruntukan RM60 juta sebagai penyediaan vaksin Pneumococcal kepada semua kanak-kanak. Tuan Yang-dipertua, saya menyambut baik cadangan dasar ini demi kesihatan awam. Memang benar dasar ini adalah dijanjikan dalam manifesto Pakatan Harapan, serta disyorkan dan disokong oleh Organisasi Kesihatan Dunia (WHO). Saya difahamkan bahawa vaksin ini belum dimasukkan ke Program Immunisasi Nasional (‘National Immunisation Programme’) dan KKM akan berunding untuk mendapatkan harga terbaik dengan syarikat-syarikat perubatan. Tuan Yang Dipertua, mengikut statistik di dalam buku Petunjuk Kesihatan 2018, seramai 10,329 orang dimasukkan ke hospital KKM dan 39 orang mati akibat jangkitan viral pneumonia. Bilangan ini belum lagi termasuk pesakit-pesakit di hospital pengajian perubatan dan hospital swasta. Alangkah baiklah jikalau vaksin ini boleh membendung penyakit berjangkit ini dengan berkesan sekali, menjimatkan kos rawatan dan membebaskan ruang kapasiti katil di hospital KKM.

iii) Perbelanjaan KKM untuk tahun depan. Walaupun jumlah nilai peruntukan meningkat, tetapi, Tuan Yang-dipertua, tambahan perbelanjaan KKM tidak mencukupi. Ya, hampir setiap tahun KKM boleh memupuk dada dan menyatakan bahawa peruntukan perbelanjaan adalah jumlah nilai yang tertinggi dalam sejarah. Tetapi peruntukan bagi tahun 2020 hanya bertumbuh 6.7% berbanding dengan tahun yang lepas, kadar pertumbuhan ini adalah terendah dalam 4 tahun, ataupun seolah-olah tambahan sebanyak RM2 billion seperti tahun-tahun yang lepas. Janji utama Pakatan Harapan Manifesto terhadap peruntukan perbelanjaan KKM sebanyak 4% KDNK, nampaknya semakin jauh daripada kebolehan untuk menunaikan janji. Saya terus kecewa.

Jangan salah faham maksud saya. Dalam situasi kewangan yang ketat bagi KKM, mereka dapat mengagihkan bahagian yang lebih besar melabur ke atas pembangunan KKM. Pecahan perbelanjaan untuk tujuan pembangunan adalah tertinggi (pada 8.7%) sejak tahun 2013. Tahniah diucapkan kepada Menteri Kesihatan kerana mengambil berat berkenaan membina kapasiti serta menyelengara infrastruktur kesihatan. Haruslah puji KKM sekali lagi kerana peruntukan diberi untuk menyediakan perkhidmatan Klinik Bergerak kepada komuniti-komuniti Orang Asli yang tinggal di luar bandar, supaya mereka yang sakit boleh mendapatkan rawatan perubatan.

Dalam analisa bajet KKM, saya pun mendapati peruntukan bagi bahagian Perubatan dan Kesihatan Awam meningkat bagi kod objek am ‘Perkhidmatan dan Bekalan’. Peruntukan adalah RM4.49 billion dan RM1.45 billion masing-masing, adalah nilai yang tertinggi tercatat dalam 4 tahun. Haraplah ini bermaksud KKM dapat memastikan bekalan ubat-ubatan dan bahan-bahan reagen makmal sentiasa mencukupi dan sistematik, bagi memenuhi permintaan orang awam yang memerlukan.

4) MENANGANI MASALAH JEREBU

Masalah jerebu yang melanda negara kita pada bulan yang lalu jangan sekali-sekala kita lupakan. Itu bukan sahaja isu alam sekitar, tetapi juga isu pertumbuhan sektor ekonomi yang mampan serta isu kesihatan awam. Kalau tidak membendung masalah ini dari faktor pokoknya, festival jerebu tahunan akan dilangsungkan selama-lamanya.

Selalunya orang kata, ‘rakyat sihat, negara makmur’, tetapi partikel dalam asap jerebu, biar dikesan oleh PM10 ataupun PM2.5, dengan jelasnya memudaratkan kesihatan rakyat jelata. Siapa rugi?

Rakan-rakan sekalian, adalah dilaporkan bahawa bilangan lawatan pesakit luar ke hospital kerajaan telah meningkat secara mendadak 20-30%[6] semasa kecemasan jerebu, terutamanya kes-kes kesulitan pernafasan dan alahan mata. Kakitangan KKM juga diminta memanjangkan waktu perkhidmatan untuk memenuhi permintaan orang awam yang desak. Kerugian besar dialami oleh negara dari segi ekonomi kerana produktiviti kerja menurun akibat jerebu.

Saya pernah mengeluarkan satu kenyataan media menyeru pertubuhan satu pasukan penyiasatan bersama di antara Indonesia, Malaysia dan Singapura, berfungsi untuk membawa sesiapa yang bertanggungjawab terhadap kebakaran di hutan Sumatra , Kalimantan dan di serantau, ke muka pengadilan. Saya pun bercadang supaya kita mengikuti jejak Singapura menggubal satu rang undang-undang seperti ‘Transboundary Haze Pollution Act 2014’ yang telah dikuatkuasakan oleh pihak Singapura untuk menyaman syarikat-syarikat Indonesia yang terlibat. Begitu juga kita boleh laksanakan sekiranya kita membangkit dan meluluskan undang-undang seumpamanya di dewan mulia ini.

Selain itu, adalah amat berguna dan diberikuasa, jikalau peta hotspot yang disiarkan di atas laman web Asean Specialised Meteorological Centre (ASMC) boleh ditambahbaik dengan membenarkan ketelusan data (data transparency) melaporkan informasi pemilik tanah secara automatik bagi setiap lokasi hotspot yang dikenalpasti. Dengan adanya informasi tersebut, malah orang awam mahupun NGO pun boleh membantu memantau sesiapa yang seharusnya bertanggungjawab. Sudah tentulah, semua negara yang terlibat haruslah bekerjasama untuk membekalkan informasi yang tepat dan bermakna, kita tidak boleh hanya mendesak pihak Indonesia membuat demikian. Adakah kerajaan-kerajaan negara ASEAN bersedia untuk menampilkan diri di depan rakyat dengan penuh ketelusan dan akauntabiliti?

---

[1] RM3137, 60% daripada nilai penengah pendapatan isi rumah (RM5228)

[2] https://www.nst.com.my/business/2018/03/350398/bank-negara-introduces-living-wage-concept

[3] Jadual 4.62, Petunjuk Kesihatan 2018, KKM

[4] https://www.nst.com.my/news/nation/2019/09/524557/no-polio-malaysia

[5] https://www.malaysiakini.com/news/486861

[6] https://www.theborneopost.com/2019/09/18/haze-20-to-30-per-cent-increase-in-out-patients-at-govt-hospitals/

無關犯罪，毒癮是公衛課題

推行吸毒除罪化改革政策後，政府能騰出更多公共資源給執法單位如反毒機構和警方更有效地執行任務，尤其是監督、打擊及杜絕販毒、運毒和製毒等犯罪活動。執法的作用是盡可能減少或阻止毒品進入市場，把毒品對社會和公共衛生的傷害減至最低，而不是刑懲毒品受害者。單靠執法也不可能完全奏效，必須多管齊下，包括提供更多社區健康活動和社區關懷，一方面避免更多年輕人接觸毒品，幫助犯錯而成癮者早日康復。希望政府未來可憑著科學論據擬訂最理性有效的毒品政策。

---

【文／林志翰】

今年6月28日衛生部長祖基菲裡阿末（Dzulkefly Ahmad）倡議将少量擁毒案的吸毒者除罪化。他形容此舉為理性的毒品政策，在量刑監禁前，政府應先參考最新的科學證據和公共衛生政策，主張「癮君子應該被當成病人接受治療，而不是犯人。毒癮是我們想治愈的疾病」。潘朵拉的盒子因此打開了，公眾議論紛紛。

很多人對毒品禍害知之甚詳，對癮君子的誤解歧視很深，認為這些人多半咎由自取、不值得同情。或許對這項政策倡議一知半解，才質疑吸毒除罪化，是否意味著公然吸毒也不算違規犯法？如果癮君子去醫院治病，公共醫療資源應付得來嗎？

筆者日前受邀擔任隆雪華堂婦女組、佛教戒毒所「覺之家」聯辦的反毒論壇主講人，分析「從犯人到病人」吸毒除罪化政策的可行性。當天同臺的有來自反毒機構、警方和公正黨的代表，民眾有機會聆聽執法單位的說法，檢視言之成理。

吸毒除罪化政策不算是新穎的點子，早在上世紀七十年代美國、荷蘭等國已陸續推行。近年來多國參考的是葡萄牙、捷克的吸毒除罪化政策，兩國已取得初步佳績：顯著地節省公帑、入獄案例和傳染病減少，最關鍵的是，毒品使用未顯著增加。2016年聯合國毒品問題特別大會（UNGASS 2016）全體193成員國通過議案，承認「毒癮是一個複雜多重導因的健康失調問題，主要呈現慢性（chronic）和復發性（relapsing）的本質」，認為毒癮可被預防及治療，而非個人道德敗壞或犯罪行為。過去許多國家對毒品濫用問題採取嚴厲態度，端出諸如「向毒品宣戰」、「零容忍」等政策口號，主要集中於懲罰機制。這些政策亦有嚴重的暴力代價，如2006年墨西哥及多個中美國家，以及近年菲律賓犯罪集團與軍警的暴力衝突廝殺。如今全球趨勢是朝向公共衛生角度因應毒品課題。

英文字「Drug」的涵義可以是醫藥或毒品，要區分兩者主要差別是用途：前者用於醫療，後者一般為「娛樂消遣」，可被濫用成癮。因此，馬來西亞在獨立前已立下了「1952年危險毒品法令」（Dangerous Drugs Act）來區分何為危險藥物。事實上，即使是處方醫藥也需受管制，一般民眾須由專業醫師配藥方可從藥劑師合法取得。正確的藥類別和劑量大小很重要，若有任何嚴重差錯，醫藥極可能變成「毒藥」。毒品亦是一樣，國外藝人因服用劑量過高的毒品暴斃時有所聞。市面上「搖頭丸」之類的化學劇毒傷害人體，因為摻入了老鼠藥成份和玻璃碎等。除罪化政策其實無法解決這個問題，皆因從毒品生產到販賣無不由黑市操控。

沒錯，吸毒除罪化不代表國家將合法化危險毒品使用，因為販毒、運毒和製毒仍屬犯罪行為。除罪化不代表當局不能以其他形式懲罰癮君子，就只是擁毒者在未來將不入罪坐牢，沒有犯罪記錄。他們依然可能被視為違規，反毒機構將記錄在案，需登記戒毒治療。同樣類比就如違規泊車或超速，雖然車主不算犯罪，但仍違規有錯，需繳罰款、被扣分，避免重犯。

青年及體育部長賽沙迪（Syed Saddiq）積極推動吸毒除罪化的主因是：超過一半吸毒者年齡介於20至29歲，正值風華正茂的大好青年。近年主要毒品使用類別，也從傳統的海洛因、可卡因轉至年輕人泡夜店青睞的冰毒（methamphetamine），現象堪憂。

首相署部長劉偉強提出國內監獄爆滿問題——原本僅能負荷四萬五千名受刑人，卻有超過六萬六千人！其中超過一半觸犯危險毒品法令，當中三分之二犯下的僅是擁毒罪名。因此，若政府真落實吸毒除罪化，監獄擁擠情況有望改善。除了減低因牢房擁擠而滋生傳染病的風險，政府也可從中節省不少開銷。

節省公帑固然是理性政策的好處，但反毒運動更重要的任務是協助癮君子早日脫離毒海、返回社會正軌，恢復正常生活。事實上，過去十年來，國內反毒機構逐漸改革，正視治療工作的重要性，陸續設立社區戒毒所（Cure and Care Service Center，CCSC，48所）和診所（Klinik Cure & Care，10所），還有支援74所私人戒毒所（Caring Community House，CCH)。癮君子甚至可以不記名自願前往這些戒毒所尋求治療。一般上，這些戒毒所（特別是診所）會提供抑制毒癮發作的醫藥美沙酮（Methadone）。根據馬大教授阿蒂峇（Adeeba Kamarulzaman)連與美國耶魯大學研究團隊2017年聯合發表的研究報告，在社區戒毒所自願尋求治療的吸毒者，復發率在一年後僅有一半，反而在政府強制戒毒所（Pusat Pemulihan Penagihan Narkotik，PUSPEN)）的吸毒者一年後90%又復發走回老路。這項研究結果透露重要訊息是：要協助吸毒者重見光明，除了藥物控制毒癮，更重要的是周遭環境如親友支持鼓勵和社區關懷。把吸毒者關在牢裡或入住強制戒毒所，不僅費用更高，甚至可能無效。

反毒機構解釋說，部份癮君子不肯自願接受治療、一再違規或毒癮一再復發，當局才強制送入戒毒所。目前強制和社區戒毒所的人數對比是1：10，反毒機構的理性政策也初見成效：復發性的吸毒者人數逐年下降。警方卻擔憂一旦吸毒除罪化後，民眾會以為警察未落力解決毒品社會問題，間接刺激黑市引進更多毒品，屆時販毒案可能上升，影響社會治安和國家安全問題。因此，警方反對全面吸毒除罪化，特別是海洛因和可卡因等硬性毒品。

筆者認為，推行吸毒除罪化改革政策後，能騰出更多公共資源給執法單位如反毒機構和警方更有效地執行任務，尤其是監督、打擊及杜絕販毒、運毒和製毒等犯罪活動。執法的作用是盡可能減少或阻止毒品進入市場，把毒品對社會和公共衛生的傷害減至最低，而不是刑懲毒品受害者。單靠執法也不可能完全奏效，必須多管齊下，包括提供更多社區健康活動和社區關懷，一方面避免更多年輕人接觸毒品，幫助犯錯而成癮者早日康復。希望政府未來可憑著科學論據擬訂最理性有效的毒品政策。

刊登于《當代評論》2019年12月23日

原文鏈接：http://contemporary-review.com.my/2019/12/23/1-227/

論壇現場錄影：https://www.youtube.com/watch?v=HhddSia86LE

CAP: Ministry of Health should rethink deregulation of consultation fees

Published: Dec 16th, 2019

LETTER | The Consumers Association of Penang (CAP) is concerned over the announcement made on Dec 6 by Health Minister Dr. Dzulkefly Ahmad on deregulation of consultation fees in all registered and licensed private healthcare facilities.

With the government’s intention to abolish the consultation fee control under the Seventh and Thirteenth Schedule of the Private Healthcare Facilities and Services (Private Medical Clinics and Private Dental Clinics) Regulations 2006, CAP considers this as a rational move if that is meant for the GPs, dentists, and specialists to adjust their professional fees to reasonable rates, especially for GPs since the consultation fee rate has been kept at the 1992 level and it has not been adjusted for 27 years.

Often this has been used as an excuse to mark up the drugs dispensed and sold in the private clinics, sometimes outrageously, purportedly just to make the private business viable.

Just taking into account inflation since 1992, the rates in the fee schedule should have been adjusted accordingly and fairly close to a 100 percent increase, in CAP’s calculation.

However, while fee deregulation is taking care of health practitioners’ economic welfare, CAP is concerned that the policy could come with possible negative consequences, especially when healthcare service and products are not ordinary consumer goods.

Information asymmetry between healthcare practitioners and patients is often severe; usually the doctor (service seller) is in a dominant position or authority proposing further treatment or diagnosis, indirectly suggesting ‘what to sell’ to patients.

Just by displaying the fees does not mean consumers are empowered or patients are given more choices.

Besides the most basic consultation fee, treatment fee could vary greatly (especially true in private hospitals), and often patients do not know what to expect after the first consultation.

CAP urges the government not to deregulate the procedural fee schedule so soon, and to instead monitor and study first the effect of deregulation of consultation fees.

CAP is also concerned that the GPs or the chain-facilities might engage in a cartel or anti-competitive practices that could indirectly result in increasing out-of-pocket expenditure for healthcare treatment.

Before the fee adjustment and deregulation, Malaysia was already among the countries with the highest medical inflation rate in the region. In fact, according to Aon’s 2020 Global Medical Trend Rates Report, Malaysia is looking into a gross 14.0 percent medical inflation in the coming 2020, and forecast to be greater than 5 times the general inflation rate.

Therefore, CAP remains cautious over this new policy proposal to deregulate medical fees, urges the government to monitor the private medical fees closely and intervene whenever necessary if this leads to a negative impact on the people’s welfare, eroding instead of empowering consumer’s rights.

If this proposed policy proceeds, private healthcare practitioners and hospitals should not oppose the government’s rational policy for drug price regulation, as well as separation of pharmacy dispensaries from doctors’ consultation/prescriptions.

---

MOHIDEEN ABDUL KADER is president of the Consumers Association of Penang.

The original article link is here.

My contribution is in the statement inputs =)

大马贫富差距问题及对策

东方上电台

发布于 2019年10月05日 
记者：萧维旸、蒲洁仪


贫富悬殊是多国难治之痛，大马同样无法幸免，联合国人权专家菲利阿尔斯近期更指，我国人民贫穷率远较官方数字高，引发社会关注。惟经济事务部长拿督斯里阿兹敏阿里事后发文告反驳，我国贫穷率没那么严重，菲利阿尔斯的说法不可信。

究竟孰是孰非？本期《东方上AIFM》邀来政策分析员林志翰博士谈论我国贫穷线设计标准，及缓解贫富悬殊之对策。

林志翰开宗明义道出，我国政府定义贫穷的标准确实不妥，贫穷线没有与人均收入同步改变。“1977年我国人均收入为每月200令吉，其时贫穷线界定在每人50令吉。逾40年后，人均收入已超过3800令吉，翻了19倍，贫穷线却只停留在245令吉，增幅少于5倍。”

“有研究显示，与人均收入较接近的国家相比，我国贫穷线界定几乎低了3倍。根据国际标准，我国贫穷率理应在15%左右，靠近菲利阿尔斯所说的16%至20%。”

针对阿兹敏阿里日前所言，我国全国贫穷线收入（PLI）界定于每月980令吉，高于“联合国永续发展目标”设定的贫穷线标准，即每天1.25美元（约5令吉），力证我国定义贫穷的标准无何不妥。

对此林志翰认为，阿兹敏的说法有误导民众之嫌，因每日1.25美元只适用于赤贫国家。

“我国是中高收入国，哪能和赤贫国家相比？”

此外他感叹，政府定义贫穷时，没纳入原住民、移工、东马土著等生活状况，他们恰好是最需受关注和研究的族群。“据联合国儿童基金会（UNICEF）的调查，我国原住民、沙巴土著、砂拉越土著贫穷率分别落在34%、20%及7%。这些数据就远高于官方数据呈现的0.4%贫穷率。”

“贫穷线放错位置，便是官方贫穷数据与社会实况落差巨大的原因。”

他也认为，政府一刀切地将同样贫穷线，系在所有州属和地区，无法真正反映各地民情。“政府得因地制宜地祭出政策或设计贫穷线，不能一刀切，因各地生活成本差异极大。”

“从物价、屋价、交通费等来看，城市生活成本较乡区严峻不少，所以不能用同标准衡量两个世界。”

他也呼吁大家勿仅从“生存”的角度看待贫穷，因贫穷也包括生活状态，不限于生存温饱。“以吃为例，除能否吃饱外，大家还得看一个人或族群是否吃得营养，否则会产生很多针对贫穷的错误观念。”

他补充，从健康、生活尊严、是否有机会参与社会活动这3大角度出发，才算是全面地衡量贫穷指数，“满足该3项标准者才算是脱离贫穷，若计算标准忽略这一块，不能反映社会现实。”

林志翰（左2）认为，政府需检视现有贫穷线，确保贫穷率切实反映民生。左起为丘淑霖、萧维旸、蒲洁仪。（摄影：徐慧美）

对症下药提升穷人福利

首相敦马哈迪今年5月保证，国家经济政策会紧扣“共享繁荣”原则，缩小贫富差距。惟政策分析员林志翰认为，若不对症下药地提升穷人福利，所有政策终将社会导向“富者恒富，贫者恒贫”的窘境。

林志翰感叹，政府宣扬共享繁荣理念时，侧重于创造财富，如迈向数字经济、栽培高科技人才等，甚少谈论如何公平、不分你我地分配财富。“创造财富固然重要，但有机制地分配财富才符合共享繁荣精神，若政府或富人赚来的利润没有妥善分配，无法消除贫穷。”

资源错置是主要问题。林志翰分析，政府如今把多数资源投入城市地区如吉隆坡及雪兰莪，忽略乡区发展，拉长两者差距。

“乡区居民碍于无发展机会，纷纷到城市谋生，久后造成城市人口膨胀臃肿，而乡区依旧贫困荒芜，这对城乡两地而言都是恶性循环。”

另外他也点出，碍于我国公交系统不够完善，人民被迫买车，加重生活成本。“若公交发展得好，B40群体便不用买车或常填油，自然省下不少生活开销。”

“政府应善用人民缴纳的税，提升公交、教育、医疗等服务，而非在错置资源后，反倒推卸责任，怪罪人民懒惰。”

他续说，若人民生活条件没进步，生活成本依旧高企，根本无法提升消费能力，连带损及整体经济环境。“政府一味呼吁穷人创业，但在消费人口萎缩下，更多创业也只会酿僧多粥少问题。”

他也提醒政府，勿走回国阵时期推出的新经济政策老路，毕竟我国是多元种族社会，一切从需求出发是最佳政策思维。“虽然有土著穷人，但贫穷不分肤色，政府解决贫富差距问题时，需跳脱种族框架。”

医疗私营化造成医生出走

医疗服务是人民健康之本，但碍于私营化，我国公共卫生服务每况愈下，没能力缴付昂贵医药费的病患成最大受害者。

政策分析员林志翰认为，政府以提高市场竞争，连带降低私人医院费用为由鼓吹医疗私营化，属拔苗助长之举。

拥感染生物学博士学位，长年关注公共卫生课题的他说，私营化只会造成公共卫生领域的专科医生出走，前往盈利挂帅且薪资更高的私人医院。

“而贫困的病患既无法在公立医院得到优质医疗服务，且无法负担私人医院高昂医药费，两头不到岸。”

他表示，一般规模的私人医院需要约50名专科医生，若政府鼓励开设更多私人医院，将加剧公立医院专才被挖角现象。

“公立医院专科医生本就极有限，很多县级或半城乡医院都没有专科医生，各州人民若得重病，被迫到数量稀少的州级公立医院求医。居住大州属的穷人哪有这么多时间成本？”

此外他认为，政府拨款不足亦是公共卫生服务素质低落的导火线。“希盟竞选时曾说，将提高对卫生部拨款额，至国民生产总值的4%，但如今只有约莫2.2%。”

开讲嘉宾：政策分析员林志翰博士

电台主持人：丘淑霖

刊登于《東方日報》《東方上電台》2019年10月5日

发马不续约，垄断非课题

随著卫生部长祖基菲里阿末在10月31日公开宣布政府将不再延长发马公司（Pharmaniaga）的特许经营权，这个课题顿时获得公众，尤其是医疗界和制药业的关注。

发马公司原先拥有政府特许经营权，负责为政府卫生机构（包括医院与诊所）采购大约700种医药。这些医药都纳入名为“获批产品购买清单”（Approved ProductPurchase List，APPL）。在2017年，这个清单的医药采购总值达约8亿226万令吉，或占约1/3的政府医药采购开销。同时，发马公司也为卫生部运输供应药物和医疗用品至全国各地。发马公司是莫实得控股有限公司（Boustead）旗下的子公司，在2011年被收购。莫实得控股本身属于官联公司，武装部队基金局（LTAT）是大股东。

非一般垄断

随著内阁在11月8日的议决，政府决定不再延长发马公司的特许经营权，合约已在11月底届满。这意味著，这个由发马公司自1994年因私营化计划而垄断的特许经营权，在2009年又获得政府延长10年服务之后，一共经历了25年的岁月，终于快要告一段落。但政府为了确保医院和诊所的药物和医疗用品的供应传送不受影响，发马公司将有2 5个月的过渡期帮忙政府处理采购事务，并加上长达5年物流配送（logistics and distribution）的过渡期服务。

公众之所以会关注这个课题，或许是有感于近年医药价格飙涨。政府每年在医药采购方面耗资大约10%的卫生部预算。而发马公司的特许经营权和其角色确实容易让人眼红，因为潜在的市场竞争者及不知情的公众一般上厌恶市场垄断。也有很多人误以为APPL清单的总值就是发马公司的净收入，认为日后少了这个“中间人”的角色，就可以为政府节省大笔开销，这般理解其实不完全正确。

如上分析，除了APPL这个药物采购渠道，其实卫生部自己经营的公开招标以及个别医院可采购的少量订单，后两者占了更大比重（2/3）的医药采购开销。无论是APPL或卫生部中央采购，皆有公开招标系统，里面牵涉到两组不同的评估委员会：卫生部的技术评估委员会和财政部的财务评估委员会。前者确保投标的药物品质和技术需求达标，后者则看投标价格哪个最物有所值。

发马公司的特许经营权角色是负责协调APPL渠道的公开招标，同时也垄断这些药物用品的运输服务。关键点是，卫生部和财政部才是真正的决策单位，哪个药物供应商赢得公开招标是由他们而非发马公司所决定。这个角色常被人误解。

土著优先政策

可是，发马公司本身也制药，可参与投标。这个就产生了无可避免的利益冲突。对此，政府规定，发马公司若要参与，必须要在竞标截止前的两个星期前投标，以尝试减少发马公司因提前知情而掌握的时间优势。

而在公开招标的环节，政府确实在政策上优先关照土著代理公司所提呈的竞标。发马公司也是土著公司。土著仲介代理确实是个“中间人”问题，但这并不局限于发马公司而已，也不会因为发马公司不被续约而解决。

去年6月，巴生国会议员查尔斯向反贪委员会投报，指控一些与政治人物有关系的3家土著代理公司垄断了相当高价值的药物供应代理权。根据了解，一般上这些仲介代理抽佣大约2至3巴仙的投标总值，这些属于寻租活动且没有附加价值，确实值得批评。这些费用应该省下来。

对于药物运输供应和仓库系统服务，目前发马公司的主要市场竞争者有DKSH和Zuellig Pharma两家国际公司，但他们主要活跃于城市地区，服务对象是私人医院和诊所，未必有竞争力或有兴趣参与投标供应给卫生部指定的偏僻乡镇，除非公开招标开出的盈利条件更优渥，他们才可能愿意额外投资。

私营化计划恶果

这也意味著往后的公开招标，发马公司应可凭著先前已建立好的运输存库网络系统的优势，以实力赢得竞标，继续以较低廉的价格为卫生部服务。他们用了5年时间专为卫生部打造的药房信息系统（Pharmacy Information System，PhIS）也是个大投资，这些系统设计协助该公司满足政府要求的关键绩效指标（KPI），比如快速传递及涵盖偏远地区。这些都是技术管理上的大挑战，因为卫生部制定了严格条件，惩罚不及时送货的运输商。

或许有人会想知道，政府在收回了发马公司的特许经营权后，是否有能力自己承担该公司先前的角色？对于协调公开招标方面，毋需质疑卫生部的能力，只要他们调整人力资源应可办到。至于运输存库方面，除非政府愿意耗资巨大款额建立（或向发马公司收购）这些物流系统，不然政府在短期内没有替代能力。这是马哈迪国阵政府在90年代推行私营化政策后种下的恶果。因为早在60年代开始，政府原本拥有政府中央药库（Government Medical Stores）处理该事务，直到1994年将它私营化并转移到一家名为Southern Task的私人企业，后来改称Remedi Pharmaceuticals，那也就是Pharmaniaga Logistics公司的前身。从此政府失去了有系统地大量提供本身医药物流配送服务的能力。

自由市场非解决之道

虽然垄断并非好事，笔者却也不相信自由市场制度就是解决之道，特别是牵涉供应人民基本必需品，比如能源、水源、教育、医疗卫生、交通、房屋、公共空间和基础设施。同时，笔者相信不是每一个垄断案例的成效和结果都是一样的。国家稻米公司（Bernas）以及国家能源公司的垄断恶名昭彰，当中牵扯多少的政商利益。如果有人认为发马公司因为这个特许经营权而发达，今年首半年他们的利润率才报2%或2890万令吉，并不算高回酬。

若真要问责高药价的始作俑者，制药公司和药物零售商（私人诊所、医院和药房）皆难辞其咎，公众应该要大力支持政府欲管制药物顶限价格的政策，这才是真正地对症下药。

刊登于《東方日報》東方文薈版《群議良策》專欄2019年12月8日

東方日報FB po 文留言链接在此。